"Mua dhe nënën në burg, ishte biruca aty dhe nuk më linin për të parë nënën. Unë e shihja nënën, nëna më shikonte mua dhe nuk guxonim që të flisnim njëri me tjetrin. Kur kam dalë nga burgu kam qenë aq i hutuar sa kam harruar edhe shtëpinë. Kisha punuar dhe kisha para me vete se i ruaja paratë".
Asim Goga rrëfen kalvarin e persekutimeve, si ia vranë babain dhe si ra në burg me nënën e tij.
Dëshmia e plotë
Babai ishte shofer dhe e akuzuan se donte të nxirrte një femër në Jugosllavi. Në vitin 1956, babai bëri 5 vjet burg.
Për çfarë u akuzua babai?
U akuzua se kishte çuar një femër një Jugosllavi. Babai i thotë: Unë kam qenë shofer, ajo pasagjere dhe unë nuk e di qëllimin e saj. Si përfundim, e dënuan me 5 vjet burg dhe në '56 u lirua. As një vit nuk ndenji, donin ta fusnin prapë në burg. Detyrohet babai të ikë dhe ikën në Jugosllavi. Donte me më marrë dhe mua në Jugosllavi, por i thotë nëna: "Mos ma merr", se isha dhe më i madhi nga fëmijët. Ikën babai në Jugosllavi dhe rri tre vjet, pas tre vjetësh, vjen me na marrë ne si familje. Vjen dhe rri tri ditë në Shkodër i fshehur, na përgatit të gjithëve dhe ne nisemi të ikim. 10 maj i 1959-ës nisemi ne të ikim, nëna me gjithë fëmijët. Ec e ec, na erdhën disa ushtarë. “Ndal”- thanë. Na rrethuan, filluan të qëllonin. Babi kishte kaluar përpara bashkë me vëllain edhe i thoshte: "Ik edhe ti" se u pa kjo punë. Ne na kapin të gjithëve, na lidhin, edhe vjen Ylmi Sahiti edhe iu thotë atyre nëpër posta: “Vritini se ju vret se ka qenë trim”. "Vritini se ju vret", këto fjalë i ka thënë Ylmi Sahiti nëpër posta, edhe si përfundim e vrasin babain. Më fusin mua në burg, edhe nënën në burg, ata të tjerët ishin më të vegjël. Ata i çuan diku në shtëpi të fëmijës a nuk e di se ku i çuan: tre vëllezër dhe një motër. Ndërsa mua dhe nënën në burg. Ishte biruca aty dhe nuk më linin për të parë nënën. Ishte një kapter shumë i mirë dhe më thoshte: "Shikoje nënën, por mos i fol". Unë e shikoja nënën, nëna më shikonte mua dhe nuk guxonim të flisnim njëri me tjetrin. Në birucat e Shkodrës, kam bërë 3 muaj e gjysmë hetuesi. Si përfundim, në hetuesi, nuk dija që e kanë vrarë babain unë, vetëm kur më thonë: ta kanë vrarë babain. Unë i them: s'ma merr mendja. Pse,- tha,- po të dhimbset babai? -Si s'po më dhimbset babai? Kur ma tregoi fotografinë e babait të vrarë, pastaj aty më linte në këmbë nuk më linte në karrige, më dridheshin këmbët se ditë natë nëpër biruca edhe më dolën lot. -“Po qan ti për babain?” -Po si s'po qaj unë për babain! -"Po babai yt mund të na vriste ushtarët ne". -Babai nuk ka ardhur për të vrarë ushtarët, po për të na marr ne. Filloi hetuesia, u dënova 18 vjet. Kur ma tregoi fotogafinë e babait, u lodha edhe më tha: "Rri në këmbë", m'u këputën gjunjtë edhe rashë në gjunjë, aty filloi hetuesia. Dolëm në gjyq edhe unë, edhe nëna, bashkë me nënën dorë për dore. Dolëm në gjyq me nënën edhe thotë: "Dënohet me 18 vjet burg, por për arsye që je nën 18 vjeç merr gjysmën e dënimit", më dënojnë me 9 vjet. Dy vjet m'i uli kryetari, më ngelën 7 vjet. Shkova në burg pastaj, na dërguan në burg edhe mua edhe nënën, një farë Ylmi Sehiti, past rahmet se për ne ka qenë njeri i mirë. Kanë qenë dy operativa sigurimi edhe më thërrasin mua, ishin 8 veta në dhomë. Më thërret mua ky një alamet burri, thotë: Ti ke për t'u bërë spiun. -S'keni turp ju që më thërrisni mua për këtë punë? Për këtë punë keni filanin. Më gjuajti aq shumë në shpullë sa më lëshuan sytë xixa edhe qava. I thashë: "S'keni turp që më merrni mua për këtë punë". Nënën e dënuan 12 vjet, mua 7 vjet. Aty në burgun e Shkodrës, nuk më linin të takoja nënën edhe i them unë Ylmi Sehitit që nuk më lënë të takoj nënën. Më më mësonte një prift çfarë të flisja. “Me leje,- i them,- zoti gjeneral. ”Po”- tha, “A më takon mua të takoj nënën në burg”? "Po"-tha-, djali i bishës. -Kam dy muaj pa takuar nënën. Nëna aty unë këtu edhe nuk e takoj. I thotë operativit: Ta takojë nënën. Unë prapë s'e takoj. Pas një jave, më mëson prifti: "Thuaj: 'Me leje, zotëri gjeneral, ti ma dhe fjalën, po për të takuar nënën, unë nuk e kam takuar'." I thashë çfarë s'i thashë, ai u bë nervoz edhe shkapiti derën edhe i thotë: Ti Qani Kalo me kthy fjalën time! Shpejt,- tha, shko takoje! Çfarë bëj unë prej gëzimit: kërcej për të përqafuar nënën. Më del ai kapterri edhe më thotë: “Nuk bën, nuk ke takim special ti këtu”. “Po nënën mo' dua të takoj”. Ik- thotë- aty. Më futën midis hekurave edhe si përfundim i thotë Ylmi Sahitit. I them: "Zotëri gjeneral shumë faleminderit që më le që të takoja nënën". Atëherë më kanë lënë çdo 15 ditë që të takoja nënën, pas fjalës së Ylmi Sahitit, se për ndryshe nuk më linin hiç. Shkova në kamp në Laç për herë të parë në kanal deri në gju. Mere me mend sa bënim çizme me shtesë se futej në baltë këmba edhe mbushej me ujë. Kampi ishte prej kashte, suvatimin e kishin bërë me llaç, me baltë edhe birucat një muaj me llamarina; vetëm 600 gram bukë thatë. Njëri, një shok aty, e kapi një rikë, e kapi dhe e hëngri të gjallë. I hoqi puplat dhe e hëngri mishin e gjallë. Merre me mend, 600 gram bukë thatë dhe këtë nuk e harroj tërë jetën. Jam liruar në 15 dhjetor të vitit 1963. Kam bërë 4 vjet, 9 muaj e 15 ditë burg. Nëna një vit bëri dhe kurrë nuk e harroj fjalën e Ylmi Sehitit në burgun e Shkodrës kur më tha: "Hajde këtu, djali i bishës, nënën po ta lirojmë". "Ju faleminderit që po më lironi nënën, mua ska gjë". -"Ti,- tha,- do të bësh burg, po jo shumë". Vdiq Ylmi Sahiti dhe mbeta dhe unë në burg. Mbarova burgun, edhe erdha në shtëpi.
A të kujtohet momenti kur ke dalë nga burgu?
Kur kam dal nga burgu, kam qenë aq i hutuar sa kam harruar edhe shtëpinë. Shoh një komshi, edhe ai më njohu.
Nga cili burg u lirove?
Nga soda kaustike e Vlorës.
Kush të priti kur dole?
Kush do më priste mua?! Ndodhi një shofer që më njihte, i lagjes, që më tha: po t'i sjell unë rrobat ty. Një shilte dhe një jorgan se çfarë kishe tjetër! Nuk e harroj kurrë në tren, në atë çantën e rrobave ishte shkruar Asim Goga dhe njëri më thotë: “Hë, more Asim, a u lirove?” Në tren më njohu. “Ku më njohe?”- i thashë. “Pashë çantën në tren”- më tha. Erdha në Shkodër, isha si i hutuar, s'dija ça me thënë, kisha harruar shtëpinë. Ishte bërë një shkollë aty. Më kap njëri e më thotë: Asim! Po kisha punuar edhe i ruaja paratë se do kurseje se e dije që nëna e shkretë po lirohet prej burgu po s'ka ça me bo. Kur i prura nënës unë 6 mijë lekë më thotë: Po ty të past' nëna! I them: I kam kursyer. Kisha kursyer paratë që t'i sillja në shtëpi. Atëherë filloi puna, filloi jeta.
Në rast se keni dijeni mbi krime, viktima apo ngjarje që lidhen me periudhën e komunizmit në Shqipëri, klikoni këtu për ta publikuar në arkivën tonë.
