Dhurata e diktatorit Enver Hoxha për nënën gjirokastrite. Dy ditë më pas, më 30 dhjetor 1947, e pushkatoi shokun e tij të fëmijërisë, Aqif Kashahun, birin e nënë Haxhesë së Palortosë
Ishte data 28 dhjetor 1947. Myfit Kashahu ishte nisur nga Vlora drejt Tiranës për një takim shumë të vështirë. Pak ditë më herët ishte arrestuar i vëllai, Aqif Kashahu. Ishte arrestuar më 22 shtator 1946. Pas torturash përgjatë një viti, ishte shpallur armik i popullit me akuzën: "Si njeri i prekur nga reforma, ka agjituar e propaganduar, duke hedhur parulla helmatuesi, ka pasur lidhje me sillogun e Janinës, është lidhur me elementët reaksionarë të Ballit Kombëtar, ka bërë mbledhje të fshehta, ku ka pasur qëllim rrëzimin e pushtetit popullor".
Myfit Kashahu kishte qenë shok fëmijërie, por edhe bashkënxënës në Gjiorkastër e Korçë dhe më pas bashkëstudent me Enver Hoxhën në Francë. Në vitin 1947, Myfiti ishte gjyqtar në Vlorë sepse në Francë kishte studiuar për jurispodencë. Kështu u nis nga Vlora drejt Tiranës me qëllim për të takuar diktatorin dhe me shpresën se do ta ndihmonte, si shok fëmijërie e rinie. Do t'i kërkonte t'i falej jeta të vëllait Aqifit, i cili gjithashtu kishte qenë shok fëmijërie me Enver Hoxhën.
Kur mbërriti në Tiranë, te Komiteti Qendror, po priste me frikë e ankth pranë derës së diktatorit. Kishte marrë përgjigjen pozitive se Enver Hoxha do të priste. Po qëndronte te dera duke sjellë në vëmendje gjithë kujtimet e tij me diktatorin, kur ndanin bukën bashkë e kur gëzonin kohën kur fituan të drejtën e studimit.
Kur u hap dera dhe u shfaq miku i tij i kohëve të fëmijërisë dhe rinisë, Myfiti kish shpresuar se do të mund ta shpëtonte të vëllanë sepse diktatori e priti me buzëqeshje.
Takimi me diktatorin!
"Hë Myfit si je? Si shkon me punën?" E kish pyetur me buzëqeshje diktatori. Myfiti disi i shpenguar nga mikpritja kish hyrë drejt e në temë: "Mirë jam Enver, nuk e di a e ke marrë vesh se Aqifi është arrestuar dhe e mbajnë në burg te “shtatë penxheret” ti na njeh mirë sepse jemi rritur bashkë, Aqifi s'ka bërë asgjë."
"Ju njoh si nuk ju njoh",-ish përgjigjur diktatori,- “nëse ke ardhur për këtë punë kot je munduar, duhet të kini besim te partia. Po teta Haxheja si është?
“Si të jetë”, i ishte përgjgijur Myfiti, “e merakosur për djalin.”
“E kujtoj ngahera teto Haxhenë gojëmbël, por i thuaj të mos bëhet merak. Meqë jemi në prag fetsash po të jap një dhuratë t'ia dërgosh.”
Ishte larguar në një dhomë tjetër ngjitur për t'u shfaqur pak çaste më pas me një pako në dorë për nënë Haxhenë.
Me këto fjalë, Myfiti u nis drejt Gjirokastrës i çliruar dhe i sigurt se jeta e të vëllait nuk ishte më në rrezik. Sapo mbërriti në shtëpi e priste nënë Haxheja e shqetësuar për fatin e të birit, Aqifit. Pasi dëgjoi nga Myfiti se Enveri i kishte dhënë garanci, nënë Haxheja ishte çliruar. Më pas ajo do të hapte edhe dhuratën që i kishte dërguar diktatori. Ishte një shifon i zi dhe një palë çorape të zeza. Nëna e shkretë e kuptoi mesazhin orgurzi të djalit problematik të Palortosë dhe lëshoi një ofshamë dhimbje. Dy ditë më pas, gjykata e Gjirokastrës e dënoi me pushkatim Aqif Kashahun.
Dita e gjyqit!
Prokurori Vangjel Pecani uluriste si bishë dhe kërkonte dënim me pushkatim për Aqif Kashahun. Po pushkatohej pa bërë asnjë faj. Teto Haxheja, e ëma e Aqif Kashahut, ishte në mesin e një grupi njerëzish që regjimi i mblidhte në sallat e frikshme, ku vendosej vdekja e bijve më të mirë. Kishte ardhur e paftuar në atë sallë. Ndërsa nënë Haxheja qante, një pjesë tjetër e sallës duartrokiste për vendimin që kishte marrë partia, për vdekjen e armikut të popullit. Ishte masa injorante, ajo pjesë e vogël e shoqërisë së asaj kohe, që nuk kishte lidhje me humanizmin. Përmes asaj shtrese injorante të shoqërisë shqiptare, regjimi do të vriste Aqif Kashaun e mijëra djem, burra e gra shqiptare, pa bërë asnjë faj.
Ja si e përshkruan profesor Pëllumb A. Çabej, ditën e gjyqit të Aqif Kashahut: “I pandehur - i tha kryetari i gjykatës - a e pranon akuzën? Jo,- tha Aqifi,- ajo është e gatuar me lakrat e Sigurimit të Shtetit drejtuar nga Subo Bakiri. "Shkruaj", - i tha kryetari sekretares, "se nuk e pranon". Më poshtë pastaj, foli prokurori: Ç'doje të tregoje mbi Anglinë? "Anglia është ndër shtetet më të pasura të botës dhe me një ekonomi dhe një politikë të përparuar", - tha Aqifi.-"Po të ishte Shqipëria me Anglinë, zoti prokuror, këtu do të ishte kopsht me lule, do ishte parajsa e vërtetë. U bëtë me Stalinin, mustaqemadhin që do t'ju shpjerë në komunizëm... kësaj i thonë përrallë me mbret. Kush e ka parë me të vërtetë komunizmin? Jo, askush. Kjo është një idil, as nuk preket e as nuk shihet. S'është gjë tjetër, veçse një shkencë utopike që nuk përputhet me realitetin. Ç'pritet nga muzhiku, zoti prokuror, kur mender jush, nuk ka brekë në bythë. Nga ata presim të shohë hajër Shqipëria? Stalini ishte diktator kur tha: Jepuni shqiptarëve farë bliri që t'i mbjellin rrugës për t'u bërë hije. Kurse ne, zoti prokuror, na gërryen zorrët nga uria". Sarkazma e Aqif Kashahut ishte bërë presë me dy thika, sa prokurori u ngrit në këmbë i revoltuar dhe thirri: Pusho i pandehur. Mjaft llokoçitët, zoti gjyqtar, koka e këtij të pandehuri ka lakra, drejtësia jonë do t'ia shkulë. "Po Zërin e së vërtetës nuk mund t'ia shkulni dot! - tha Aqifi - dhe prej asaj keni frikë..?”, rrëfen profesor Prof. Pëllumb A. Çabej, i cili i referohet dokumenteve e dëshmive autentike rreth pushkatimit të Aqif Kashahut.
Pushkatimi
Aqif Kashahu u pushkatua në Gërhotin e Gjirokastrës, më 30 dhjetor të vitit 1946, në moshën 37 vjeç. Eshtrat e tij nuk u gjendën kurrë. Menjëherë pasi gjykata vendosi dënimin me pushkatim, skuadrat e pushkatimit e morën Aqifin Kashaun dhe e degdisën në periferi të qytetit, për ta pushkatuar e për t'ia tretur eshtrat në harresë.
Shënim: Historia mbështetet në një artikulli botuar në radiandradi që i referohet librit" Memorie, mbresa dhe kujtime" me autor Tajar Kokalari si dhe rrëfimit të profesor Pëllumb A. Çabej, i cili i referohet dokumeneve e dëshmive autentike rreth pushkatimit të Aqif Kashahut.